توضیحات
شمیم بهار نویسنده نوگرا و جریان گریز ایرانی در دهه چهل را باید قبل از هر چیز حاصل جریانی دانست که در دهه چهل تا پنجاه در نشریات نوجوی ادبی اتفاق می افتد. دهه چهل تا پنجاه بی شک محمل نوگرا ترین جریان های ادبی ایران است. او در اوایل دهه چهل صفحات بخش ادب و هنر «اندیشه و هنر» را به عهده می گیرد و این نشریه را تبدیل به مجالی برای تجربه نوگرایی و نوجویی در داستان نویسی معاصر ایرانی می کند. «طرح» نخستین داستان بهار در تابستان ۱۳۴۲ در اندیشه و هنر به چاپ می رسد. این داستان و دو داستان«این جا که هستم» و« پاییز»تجربه های نخست نویسنده اش است که گرچه نشان از نویسنده ای با گرایشات نوجویانه دارد، مقدمه ای بر داستان های دیگر نویسنده محسوب می شود. این دو داستان در فضای غربت در اروپا می گذرد. دیگر داستان های بهار که همگی در اندیشه وهنر به چاپ می رسد عبارتند از: ابر بارانش گرفته است، اردیبهشت چهل و شش، شش حکایت کوتاه از گیتی سروش، فرهاد- گیو- بهمن