توضیحات
. از بزرگترین عرفای شاعر ایرانی می توان به شمس مغربی اشاره کرد، اشعار عارفانه ی او گیرا و پر معناست ، ابو عبد الله شمس الدین محمد بن عز الدین عادل یوسف بزازینى تبریزى مشهور به مغربى ملقب به شیرین از عارفان قرن هشتم هجرى است که از او به قدوة العارفین و زبدة الواصلین یاد شده است، از بیان حال و زندگىاش سخن کوتاه کردهاند و جز به طریق ایجاز و ابهام آن هم بطور پراکنده و جسته و گریخته در تذکرهها و کتب ادب از وى سخن به میان نیامده است. با بررسى آثارش چنین برمىآید به روش محیى الدین ره پیموده و توبه و تلقین خرقهاش از طریق سعد الدین حموى به شیخ نجم الدین کبرى و از راه صدر الدین قونیوى به شیخ محیى الدین عربى، و از طریق اوحد الدین کرمانى و سیسى به شیخ شهاب سهروردى مىرسد و احتمال دارد خرقه اصلى وى با توجه به شهرت روش سهروردى در آذربایجان سهروردیه باشد و از دیگران تنها خرقه ارادت گرفته باشد. با تاثیر پذیرفتن از ابن عربی، وحدت وجود را به تمامی وارد اشعارش ساخت. گوشه ای از اشعار: منم مست از لب ساقى نه از مى ! کز آن لب مىکشم جام پیاپى ! من از گفتار مطرب در سماعم نه از آواز چنگ و ناله نى بجان من زنده چون باشم چو جانم ندارد زندگى یک لحظه بىمى مرا هست آنچنان نارى که یکدم نه با وى مىتوان بودى نه بىوى حق تکثیر: نسخه خطی