شاخص های پیش بینی پاسخ درمانی به رفتار درمانی شناختی گروهی برای اختلال وسواس فکری عملی کودکان Predictors of treatment response to group cognitive behavioural therapy for pediatric obsessive-compulsive disorder

چاپ شده در مجله تحقیقات روانپزشکی – Psychiatry Research
رشته های مرتبط روانشناسی و پزشکی، روانپزشکی و روانشناسی بالینی کودک و نوجوان
اختلال وسواس فکری عملی(OCD)، یک اختلال سلامت روان ناتوان کننده می باشد که در ۱-۲ درصد همه کودکان و نوجوانان رخ می دهد. درمان های مبتنی بر شواهد فعلی، سرعت بهبود امید وار کننده ای را برای این اختلال به دنبال دارند با این حال بسیاری از کودکان و نوجوانان به طور کامل بهبود نشان نمی دهند( از نظر نمایان سازی علایم بیماری). این مطالعه به بررسی شاخص های پیش بینی پاسخ درمانی به یک برنامه درمانی رفتاری شناختی گروهی برای اختلال وسواس فکری عملی کودکان( N=43) می پردازد. سطوح بالاتر افسردگی کودکان و طرد والدین در حالت معیار، مربوط به علایم بالاتر OCD پس از درمان بود. پذیرش و سازگاری خانواده با شدت علایم اختلال وسواس فکری در طی ۱۲ ماه مطالعه تعقیبی همبستگی داشت. به علاوه، کودکانی که به صورت پاسخگویان درمانی در مطالعه تعقیبی ۱۲ ماهه طبقه بندی شدند، علایم افسردگی کم تری را در حالت پایه نسبت به افراد شاهد در طی ۱۲ ماه نشان دادند. نتایج نشان می دهد که عوامل افسردگی کودک و خانواده نا مطلوب در پاسخ های درمانی ضعیف تر برای کودکان و جوانان با اختلال وسواس فکری موثر هستند. این یافته ها نشان می دهد که درمان های فعلی بایستی برای این افراد جوان به منظور رفع بهتر نیاز های فردی آن ها، اصلاح شوند. ۱-مقدمه اختلال وسواس فکری-عملی (OCD)، یک اختلال سلامت روان ناتوان کننده است که تقریبا ۱ تا ۲ درصد کودکان و نوجوانان را مبتلا می کند. در کودکان، اختلال وسواس فکری با میزان بالای همایندی مرضی همراه بوده و به کرات منجر به اختلالات عملکردی در حوزه های مختلف از جمله عملکرد تحصیلی، روابط با همسالان و خانواده و زندگی روز مره می شود. در صورتی که کودکان مبتلا به اختلال وسواس فکری-عملی درمان نشوند، این اختلال وسواس فکری-عملی تشدید شده و در موارد حاد، منجر به بیماری مادام العمر می شود. دستور العمل های بهترین شیوه های ممکن فعلی، که توسط مرکز پارامترهای بالینی برای OCD در آکادمی روانپزشکی کودک و نوجوان (AACAP) آمریکا ( گلر و مارچ ۲۰۱۲) ارایه شده است، یک درمان رفتاری شناختی(CBT) را به عنوان نخستین درمان برای افراد جوان مبتلا به اختلال وسواس فکری-عملی خفیف تا متوسط و ترکیبی از دارو های سرتونرژیک(SSRI) و CBT برای کودکان مبتلا به اختلال وسواس فکری-عملی حاد توصیه کرده اند. نتایج کارازمایی های شاهد تصادفی(RCT)، موید کارایی و اثر بخشی CBT است. در بزرگ ترین RCT جوانان با OCD تا کنون(N=112، سن ۷-۱۷ سال)، مطالعه درمان اختلال وسواس فکری-عملی کودکان( تیم مطالعه درمان اختلال وسواس فکری-عملی کودکان ۲۰۰۴)، نشان داد که افرادی که CBT را به صورت جداگانه و یا همراه با دارو های SRI(سرترالین) دریافت می کنند، کاهش معنی داری در علایم بعد از ۱۲ هفته درمان نشان دادند. اگرچه CBT و سرترالین اختلاف معنی داری نشان ندادند، CBT به تنهایی اندازه اثر بزرگ تری(d=0.97) نسبت به تنها درمان دارویی نشان داد(d=0.67) و با نرخ بالای بهبود بیماری همبستگی داشت. اگرچه مطالعه POTS، نشان داد که درمان ترکیبی CBT و سرترالین نسبت به درمان جداگانه CBT موثر تر بود، لازم به ذکر است که این مطالعه از نظر اثرات جانبی محدودیت داشت و یک مطالعه اخیر توسط استورچ و همکاران(۲۰۱۳، N=47)، هیچ گونه شواهدی را مبنی بر این که ترکیب سرترالین با CBT موثر تر از تنها CBTاست، نشان نداد. به علاوه، فرا تحلیل کارازمایی های کنترل شده برای OCD کودکان، براورد های اندازه اثر بزرگ تری را برای CBD نشان داده است. تعاد کمی از مطالعات نیز به ارزیابی اثر بخشی CBT گروهی برای اختلال وسواس فکری-عملی کودکان پرداخته اند. بارت و همکاران(۲۰۰۴) با مقایسه CBT گروهی و فردی در یک نمونه ۷۷ نفری از نوجوانان، به این نتیجه رسیده اند که هر دو روش منجر به کاهش های بالینی معنی داری در علایم بدون اختلاف معنی دار بین شرایط شدند. فرل و همکاران(۲۰۱۲) به ارزیابی اثر بخشی برنامه CBT مبتنی بر گروه برای کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلال وسواس فکری-عملی در یک کارازمایی بالینی باز پرداختند. این نمونه دارای طیفی از شرایط همایندی مرضی پیچیده ای بودند از جمله اختلال رشدی فراگیر (PDD)، اختلال کم توجهی، بیش فعالی (ADHD) و اختلالات افسردگی. بعد از برنامه CBT گروهی، کاهش معنی داری در علایم اختلال وسواس فکری-عملی (OCD)( کاهش میانگین کلی در علایم به میزان ۴۵ درصد) وجود داشت و این تا ۶ ماه پس از درمان مشاهده شد. به علاوه ۴۷ درصد نمونه ها به صورت فروکش پس از درمان و ۴۴ درصد به صورت فروکش پس از ۶ ماه تقسیم بندی شدند. این نرخ بهبود یا فروکش به طور کلی با نرخ فروکش در مطالعات CBT انفرادی متناسب بود( برای، تیم مطالعه درمان اختلال وسواس فکری-عملی کودکان، ۲۰۰۴). در مجموع، این مطالعات موید نقش CBT گروهی به صورت یک رویکرد جایگزین موثر برای درمان فردی بوده و امکان انتشار درمان مبتنی بر شواهد را با افزایش قابلیت دسترسی به درمان برای کودکان و خانواده های آن ها می دهد.