شیوع عفونت های بافت نرم و پوستی استافیلوکوکوس اورئوس در بیماران مبتلا به پمفیگوس The Prevalence of S. aureus Skin and Soft Tissue Infections in Patients with Pemphigus
- نوع فایل : کتاب
- زبان : فارسی
- ناشر : هینداوی Hindawi
- چاپ و سال / کشور: 2016
توضیحات
چاپ شده در مجله بیماری های خود ایمنی – Autoimmune Diseases
رشته های مرتبط پزشکی، پوست و مو، ایمنی شناسی پزشکی
۱- مقدمه پمفیگوس به صورت گروهی از اختلالات تاول زای تهدید کننده حیات تعریف می شود ک منجر به به تشکیل تاول های بین پوستی در غشای موکوزی و پوست می شود(۱-۳).. چهار نوع پمفیگوس شامل پمفیگوس ولگاریس، پمفیگوس فولیسئوس، پمفیگوس ایگا و پمفیگوس پارانئوپلاستیک می باشند. نرخ وقوع بین ۰و۱ و ۰٫۵ به ازای هر ۱۰۰۰۰۰ نفر در سال است. با این حال این نرخ در جمعیت های خاص گزارش شده است(۴). ساکنان هند، جنوب شرق اسیا و خاور میانه بیشترین خطر ابتلا به پمفیگوس ولگاریس را دارند. پمفیگوس ولگاریس در مردان و زنان به یک میزان رخ می دهد. در بسیاری از مناطق جغرافیایی، پمفیگوس ولگاریس رایج تر از پمفیگوس فولسئوس است. با این حال در مناطق خاصی نظیر افریقای شمالی، ترکیه و امریکای جنوبی، شیوع پمفیگوس فولسئوس بیش از پمفیگوس ولگاریس است۵). پمفیگوس ولگاریس و پمفیگوس فولیسئوس اختلالات تهدید کننده حیات است. اولنی درمان برای این بیماری ها گلوکوکورتویید با و بدون سرکوب کننده های ایمنی ادجونت است. روش های درمانی و مراقبت پوست نیز خطر ابتلا را کاهش می دهد. امکان عفونت ثانویه باید در زمانی در نظر گرفته شود که زخم ها به درمان پاسخ ندهند و عفونت بایستی به طور مناسب در صورت تشخیص درمان شود.عفونت باکترایی به عنوان یک عامل پمفیگوس در نظر گرفته نشده است در حالی که دوز استافیلو کوکوس اورئوس به صورت عارضه درمان سرکوب و یا مهار ایمنی در نظر گرفته می شوتد. باکتری یک عامل عفونی فرصت طلب است زیرا بیماران پمفیگوس با درمان سرکوب ایمنی برای مدت زمان طولانی درمان می شوند. تشخیص اولیه هم زمان پمفیگوس و عفونت باکتریایی، به خصوص استلفیلو کوگوس ، به دلیل عوارض کشنده بیماری، بسیار مهم است. هدف این مطالعه بررسی شیوع عفونت استافیلو کوکوس و ژن PVL در بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس است. ۲- مواد و روش ها ۲-۱ جمعیت مورد مطالعه و جمع اوری سویه ها: این مطالعه مقطعی در ۳۳۸ بیمار مبتلا به عفونت بافت نرم وپوست مراجعه کننده به درمانگاه پوست رازی تهران انجام شد. بیماران با تشخیص بالاینی پمفیگوس ولگاریس با هیستئپاتولوژی سازگار شناسای شدند و یاتفه های فلورسنس ایمنی مستقیم موید تشخیص بالینی پمفیگوس ولگاریس است. در این مطالعه، تشخیص پمفیگوس ولگاریس توسط الگوی ایمنو فلورسانس و بافت شناسی الگو های پوستی و تست سروم ایمنو فلورسنس غیر مستقیم انجام شد. نمونه های استافیلو کوگوس بالینی که از بیماران پمفیگوس با بیماری پوستی جمع اوری شده بود، برای بررسی به ازمایشگاه میکرو بیولوز/یکی کاشان برای تایید تشخیص ارسال شدند. نمونه های عفونت بافتی پوست از بیماران جمع اوری شده و بر روی اگار نمک مانیتول و اگار خون گوسفند به مدت ۲۴ تا ۴۸ ساعت در ۳۷ درجه کشت شدند. ۲-۲ شناسایی استافیلو کوگوس: همه سواب ها بر روی اگار مانیتول تلقیح شده و در ۳۷ درجه انکوبات شدند. هیچ یک از کلونی های مشکوک بر روی اگار سویا کشت نشدند و ایزوله ها با ریخت شنسی به صورت استافیوکوکوس، و فعالیت کاتالاز، تست های DNase، تست های اسلاید و انعقاد ازاد پلاسمای خرگوش در لوله شناسایی شدند(۱۱-۱۲) ۲-۳ تعیین مقاومت متی سیلین: مقاومت متی سیلین با استفاده از دو روش ارزیابی شدو. اولین روش ، روش انتشار دیسک با استفاده از اگار مولر هینتون بر طبق توصیه های موسسه استاندارد بالینی و ازمایشگاهی، دیسک سفوتوکسین ۳۰ میکرو گرم و دیسک اکساسیلین ۱ میکروگرم بود. دومین روش، واکنش زنجیره ای پلیمراز برای تشخیص ژن mecA می باشد. ۲-۴ آزمون حساسیت ضد میکروبی و تعیین MDR: مقاومت و حساسیت ضد میکروبی با روش انتشار دیسک با استفاده از اگار مولر هینتون و بر طبق توصیه های موسسه استاندارد های ازمایشگاهی تعیین شد. دیسک های زیر استفاده شدند: اگزاسیلین (۱G)، پنی سیلین (۱ گرم)، تریکوپلانین (۳۰ گرم)، تتراسایکلین (۳۰ گرم)، آزیترومایسین (۱۵ گرم)، کلیندامایسین (۲ گرم)، سفوتوکسین (۳۰ گرم)، ازاسیون (۳۰ گرم)، جنتامایسین (۱۰ گرم)، لینزولید (۳۰ گرم)، دپانمیسین (۳۰ گرم)، آمیکاسین (۳۰ گرم)، و سفازولین (۳۰ گرم). سویه مرجع S. aureus ATCC 3359 به عنوان شاهد استفاده شد. نتایج بر طبق معیار های CLSI و پروتوکل شرکت به صورت حساس، متوسط و مقاوم در نظر گرفته شد. تعریف MDR در ایزوله های استافیلو کوگوس بر طبق سند بین المللی استاندارد جدید انجام شد. ایزوله ها به صورت مقاومت چند دارویی طبقه بندی شد به خصوص اگر آن ها مقاوم به بیش از سه داروی ضد میکروبی باشند ۲٫۵ آماده سازی دی ان ای ژنومی:دی ان ای با رو ش جوشاندن تهیه شد. در دمای -۲۰ درجه ذخیره شد. نمونه های ۲ میکرو لیتری DNA برای PCR استفاده شد. ۲-۶ تشخیص ژن PVL: حضور ژن های lukS-PV و lukF-PV کد کننده اجزای PVL با یک روش مبتنی بر واکنش زنجیره پلیمراز با جفت پرایمر توصیف شده توسط لینا و همکاران تعیین شد. ۲ پرایمر، در این مطالعه به صورت زیر بودند: ، به صورت پیشرو و به صورت معکوس در نظر کرفته شد(۱۶). در این مطالعه سویه استافیلو کوگوس به عنوان شاهد مثبت استفاده شد و اب مقطر به صورت شاهد منفی استفاده شد. تکثیر دی ان ای بر روی سایکلر اپندورف در حجم نهایی ۲۰ میکرو لیتر حاوی ۱٫۵ mM of MgCl2، ۲۵۰، ۱ U of TaqDNA پلیمراز، ۱۰ mM Tris-HCL (PH 9.0), 30 mM KCL و ۴ میکرو لیتر دی ان ای انجام شد. دناتوراسییون در ۹۴ درجه به مدت ۴۵ثانیه و با حرارت ۶۱٫۳ درجه به مدت ۴۵ دقیقه و اکستنشن در ۷۲ درجه به مدت ۴۵ درجه و اکستنشن نهایی در ۷۲ درجه به مدت ۴۵ ثانیه انجام شد.محصولات PCR با الکتروفورز از طریق ژل اگاروز۱٫۵ درصد جاوی اتیدیدوم برومید حل شدند. کیت تخلیص PCR برای تخلیص محصولات PCR استفاده شده و توالی یابی رشته توسط شرکت بیونر انجام شد. نوکلوتید و توالی ها با نرم افزار کروماس ۱٫۴۵ و نرم افزار MEGA-4 و BLAST در NCBI تحلیل شد. ۲-۷ تحلیل آماری: تحلیل آماری با SPSS انجام شد. ازمون کای اسکوئر و تست دقیق فیشر برای مقایسه نسبت ها انجام شد. مقدار P کم تر از ۰٫۰۵ به صورت معنی دار در نظر گرفته شد.
رشته های مرتبط پزشکی، پوست و مو، ایمنی شناسی پزشکی
۱- مقدمه پمفیگوس به صورت گروهی از اختلالات تاول زای تهدید کننده حیات تعریف می شود ک منجر به به تشکیل تاول های بین پوستی در غشای موکوزی و پوست می شود(۱-۳).. چهار نوع پمفیگوس شامل پمفیگوس ولگاریس، پمفیگوس فولیسئوس، پمفیگوس ایگا و پمفیگوس پارانئوپلاستیک می باشند. نرخ وقوع بین ۰و۱ و ۰٫۵ به ازای هر ۱۰۰۰۰۰ نفر در سال است. با این حال این نرخ در جمعیت های خاص گزارش شده است(۴). ساکنان هند، جنوب شرق اسیا و خاور میانه بیشترین خطر ابتلا به پمفیگوس ولگاریس را دارند. پمفیگوس ولگاریس در مردان و زنان به یک میزان رخ می دهد. در بسیاری از مناطق جغرافیایی، پمفیگوس ولگاریس رایج تر از پمفیگوس فولسئوس است. با این حال در مناطق خاصی نظیر افریقای شمالی، ترکیه و امریکای جنوبی، شیوع پمفیگوس فولسئوس بیش از پمفیگوس ولگاریس است۵). پمفیگوس ولگاریس و پمفیگوس فولیسئوس اختلالات تهدید کننده حیات است. اولنی درمان برای این بیماری ها گلوکوکورتویید با و بدون سرکوب کننده های ایمنی ادجونت است. روش های درمانی و مراقبت پوست نیز خطر ابتلا را کاهش می دهد. امکان عفونت ثانویه باید در زمانی در نظر گرفته شود که زخم ها به درمان پاسخ ندهند و عفونت بایستی به طور مناسب در صورت تشخیص درمان شود.عفونت باکترایی به عنوان یک عامل پمفیگوس در نظر گرفته نشده است در حالی که دوز استافیلو کوکوس اورئوس به صورت عارضه درمان سرکوب و یا مهار ایمنی در نظر گرفته می شوتد. باکتری یک عامل عفونی فرصت طلب است زیرا بیماران پمفیگوس با درمان سرکوب ایمنی برای مدت زمان طولانی درمان می شوند. تشخیص اولیه هم زمان پمفیگوس و عفونت باکتریایی، به خصوص استلفیلو کوگوس ، به دلیل عوارض کشنده بیماری، بسیار مهم است. هدف این مطالعه بررسی شیوع عفونت استافیلو کوکوس و ژن PVL در بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس است. ۲- مواد و روش ها ۲-۱ جمعیت مورد مطالعه و جمع اوری سویه ها: این مطالعه مقطعی در ۳۳۸ بیمار مبتلا به عفونت بافت نرم وپوست مراجعه کننده به درمانگاه پوست رازی تهران انجام شد. بیماران با تشخیص بالاینی پمفیگوس ولگاریس با هیستئپاتولوژی سازگار شناسای شدند و یاتفه های فلورسنس ایمنی مستقیم موید تشخیص بالینی پمفیگوس ولگاریس است. در این مطالعه، تشخیص پمفیگوس ولگاریس توسط الگوی ایمنو فلورسانس و بافت شناسی الگو های پوستی و تست سروم ایمنو فلورسنس غیر مستقیم انجام شد. نمونه های استافیلو کوگوس بالینی که از بیماران پمفیگوس با بیماری پوستی جمع اوری شده بود، برای بررسی به ازمایشگاه میکرو بیولوز/یکی کاشان برای تایید تشخیص ارسال شدند. نمونه های عفونت بافتی پوست از بیماران جمع اوری شده و بر روی اگار نمک مانیتول و اگار خون گوسفند به مدت ۲۴ تا ۴۸ ساعت در ۳۷ درجه کشت شدند. ۲-۲ شناسایی استافیلو کوگوس: همه سواب ها بر روی اگار مانیتول تلقیح شده و در ۳۷ درجه انکوبات شدند. هیچ یک از کلونی های مشکوک بر روی اگار سویا کشت نشدند و ایزوله ها با ریخت شنسی به صورت استافیوکوکوس، و فعالیت کاتالاز، تست های DNase، تست های اسلاید و انعقاد ازاد پلاسمای خرگوش در لوله شناسایی شدند(۱۱-۱۲) ۲-۳ تعیین مقاومت متی سیلین: مقاومت متی سیلین با استفاده از دو روش ارزیابی شدو. اولین روش ، روش انتشار دیسک با استفاده از اگار مولر هینتون بر طبق توصیه های موسسه استاندارد بالینی و ازمایشگاهی، دیسک سفوتوکسین ۳۰ میکرو گرم و دیسک اکساسیلین ۱ میکروگرم بود. دومین روش، واکنش زنجیره ای پلیمراز برای تشخیص ژن mecA می باشد. ۲-۴ آزمون حساسیت ضد میکروبی و تعیین MDR: مقاومت و حساسیت ضد میکروبی با روش انتشار دیسک با استفاده از اگار مولر هینتون و بر طبق توصیه های موسسه استاندارد های ازمایشگاهی تعیین شد. دیسک های زیر استفاده شدند: اگزاسیلین (۱G)، پنی سیلین (۱ گرم)، تریکوپلانین (۳۰ گرم)، تتراسایکلین (۳۰ گرم)، آزیترومایسین (۱۵ گرم)، کلیندامایسین (۲ گرم)، سفوتوکسین (۳۰ گرم)، ازاسیون (۳۰ گرم)، جنتامایسین (۱۰ گرم)، لینزولید (۳۰ گرم)، دپانمیسین (۳۰ گرم)، آمیکاسین (۳۰ گرم)، و سفازولین (۳۰ گرم). سویه مرجع S. aureus ATCC 3359 به عنوان شاهد استفاده شد. نتایج بر طبق معیار های CLSI و پروتوکل شرکت به صورت حساس، متوسط و مقاوم در نظر گرفته شد. تعریف MDR در ایزوله های استافیلو کوگوس بر طبق سند بین المللی استاندارد جدید انجام شد. ایزوله ها به صورت مقاومت چند دارویی طبقه بندی شد به خصوص اگر آن ها مقاوم به بیش از سه داروی ضد میکروبی باشند ۲٫۵ آماده سازی دی ان ای ژنومی:دی ان ای با رو ش جوشاندن تهیه شد. در دمای -۲۰ درجه ذخیره شد. نمونه های ۲ میکرو لیتری DNA برای PCR استفاده شد. ۲-۶ تشخیص ژن PVL: حضور ژن های lukS-PV و lukF-PV کد کننده اجزای PVL با یک روش مبتنی بر واکنش زنجیره پلیمراز با جفت پرایمر توصیف شده توسط لینا و همکاران تعیین شد. ۲ پرایمر، در این مطالعه به صورت زیر بودند: ، به صورت پیشرو و به صورت معکوس در نظر کرفته شد(۱۶). در این مطالعه سویه استافیلو کوگوس به عنوان شاهد مثبت استفاده شد و اب مقطر به صورت شاهد منفی استفاده شد. تکثیر دی ان ای بر روی سایکلر اپندورف در حجم نهایی ۲۰ میکرو لیتر حاوی ۱٫۵ mM of MgCl2، ۲۵۰، ۱ U of TaqDNA پلیمراز، ۱۰ mM Tris-HCL (PH 9.0), 30 mM KCL و ۴ میکرو لیتر دی ان ای انجام شد. دناتوراسییون در ۹۴ درجه به مدت ۴۵ثانیه و با حرارت ۶۱٫۳ درجه به مدت ۴۵ دقیقه و اکستنشن در ۷۲ درجه به مدت ۴۵ درجه و اکستنشن نهایی در ۷۲ درجه به مدت ۴۵ ثانیه انجام شد.محصولات PCR با الکتروفورز از طریق ژل اگاروز۱٫۵ درصد جاوی اتیدیدوم برومید حل شدند. کیت تخلیص PCR برای تخلیص محصولات PCR استفاده شده و توالی یابی رشته توسط شرکت بیونر انجام شد. نوکلوتید و توالی ها با نرم افزار کروماس ۱٫۴۵ و نرم افزار MEGA-4 و BLAST در NCBI تحلیل شد. ۲-۷ تحلیل آماری: تحلیل آماری با SPSS انجام شد. ازمون کای اسکوئر و تست دقیق فیشر برای مقایسه نسبت ها انجام شد. مقدار P کم تر از ۰٫۰۵ به صورت معنی دار در نظر گرفته شد.
Description
Pemphigus is defined as a group of life-threatening blistering disorders which results in the formation of intraepithelial blisters in mucous membranes and skin [1–۳]. The four major types of pemphigus are pemphigus vulgaris, pemphigus foliaceus, IgA pemphigus, and paraneoplastic pemphigus. Incidence rates between 0.1 and 0.5 per 100,000 people per year have been described; however, higher rates have been reported in certain populations [4]. Inhabitants of India, Southeast Europe, and the Middle East have the greatest risk for pemphigus vulgaris. Pemphigus occurs in men and women with equal frequency. In most geographic locations, pemphigus vulgaris is more common than pemphigus foliaceus. However, in certain locations, such as North Africa, Turkey, and South America, the prevalence of pemphigus foliaceus goes over pemphigus vulgaris [5]. Pemphigus vulgaris and pemphigus foliaceus are potentially life-threatening disorders. First-line treatment for these diseases consists of a systemic glucocorticoid with or without an adjuvant immunosuppressant. Local skin care measures may reduce the risk for infection. The possibility of secondary infection should be considered when lesions fail to respond to therapy, and infection should be treated appropriately if it is detected [6–۸]. Bacterial infection was not reported as an inducing factor of pemphigus, while septicemia of Staphylococcus aureus dose occurs, as a complication of immunosuppressive therapy. There are a number of possible clarifications for the association of pemphigus with bacterial infection [9, 10]. The bacteria could simply be an opportunistic infection, because pemphigus patients are treated with immunosuppressive therapy for a long time. Early recognition of concurrent pemphigus and bacterial infection, especially S. aureus, is extremely important because of the possible fatal consequences of the disease. The aim of this study was to assess the prevalence of S. aureus infection and PVL gene in patients with pemphigus.
