تجربه اولیه اجتماعی، سازگاری های ارتباطی ارجاعی را در بچه های ۵ ساله پیش بینی می کند Early Social Experience Predicts Referential Communicative Adjustments in Five-Year-Old Children
- نوع فایل : کتاب
- زبان : فارسی
- ناشر : Plos
- چاپ و سال / کشور: 2013
توضیحات
رشته های مرتبط: علوم اجتماعی و روانشناسی، زوانشناسی تربیتی، روانشناسی شناخت، جامعه شناسی
خلاصه بخش بزرگی از کار روی توانایی بچه ها برای نسبت دادن اظهارات ذهنی به افراد دیگر متمرکز شده اند چه این توانایی ها توسط حد چه توسط نوع اثرات متقابل اجتماعی بچه ها تحت تأثیر قرار گرفته باشند. همچنین، آن به طور چشمگیر نامعلوم باقی می ماند که عوامل پیشرفتی روی توانایی بچه ها برای تأثیر گذاشتن اظهارات ذهنی دیگران تأثیر می گذارد. ایجاد پیشنهاد که تجربیات گروهی در وهله ی اول در زندگی ممکن بود برای استخراج توانایی های هماهنگی ذهنی، حیاتی بود، اینجا ما همکاری نسبی از نمایش اجتماعی را برای عوامل فامیلی و غیر فامیلی روی سازگاری های ارتباطی بچه ها برای طرح ذهنی مخاطب آنها، تعیین می کنیم. در طول بازی تعاملی کامپیوتری، ۵ ساله ها به طور خودبه خود، رفتارهای ارتباطی غیر زبانی شان را بر طبق عقایدشان درباره جواب دهنده، سازمان داده اند. اهمیت این سازگاری های ارتباطی توسط گذراندن زمان در مراقبت روزانه از تولد تا ۴ سالگی بارها و اثرات محیط اجتماعی خانوادگی، پیش بینی شده بود. این نتایج پیشنهاد کرده اند که درجه ی ارتباط اجتماعی غیر فامیلی در وهله ی اول در زندگی تاثیری که اعتقاد بچه ها روی رفتار ارتباطی ارجاعی شان دارد را تنظیم می کند. انسان ها اغلب از متغیر های غیر قابل دید مثل اعتقادات، خواسته ها و خیالات برای عوامل معلوم رفتاری، نسبت دادن اظهارات ذهنی به افراد دیگر و به خودش، استفاده می کنند. این خاصیت های ذهنی، در طول دوران اولیه ی بچگی استخراج می شوند و تغییراتی که در مهارت های ذهنی ظاهر می شوند با عوامل محیطی اجتماعی مرتبط بوده اند. در میان این عوامل، تجربیات همکاری کودک با اعضای گروه بزرگسال ممکن است نقش حیاتی را داشته باشد. این اثرات متقابل ممکن است به بچه ها اجازه بدهند که بتدریج دانش جهانی را همانند دانش اظهارات ذهنی افراد دیگر توسط تصرف تنظیمات شناختاری که عوامل همکاری سعی به ایجاد شفافیت برای کودک دارد، ایجاد کند. سرانجام، بچه ها شروع به استفاده ی این دانش برای دستکاری اظهارات فکری عوامل دیگر در طول اثرات متقابل ارتباطی ارجاعی می کنند. برای مثال، بچه های ۴ ساله دانش فرضشده ی جواب دهنده برای انتخاب رفتار های زبان شناسی طراحی شده برای تغییر اظهارات ذهنی آنها، ایجاد توصیفات واضح تر اسباب بازی هنگام صحبت با نابینا در مقایسه با مخاطب بینا، و بیانات ساده تر برای کودک نوپاست به بزرگسال، استفاده می کند. بچه های ۵ ساله می توانند تقاضای زبانی که دانش پیش فرض جواب دهنده ی آنها را به حساب می آورد، ایجاد کنند. همچنین آن به طور چشمگیر نامشخص باقی می ماند که چگونه بچه ها یادبگیرند که رفتار های ارتباطی ارجاعی شان را به طرح ذهنی شان از مخاطب سازگار کنند. اینجا ما به دقت پیشنهادی که نوع و میزان اثر اجتماعی تجربه ی کودک که پیشرفت درک اجتماعی کودک را تحت تأثیر قرار می دهد را شرح می دهیم. انسانها در میان وجود انسانهایی برای تجربه ی ارائه پیشرفتی اولیه برای nonkin همکاری، استثنایی هستند؛ برای مثال همنوعانی که فاقد دلیل ژنتیکی برای همکاری هستند و آن پیشنهاد کرده که این خصوصیت پیشرفتی ممکن بود تمایلات انگیزه ای را برای تقسیم اظهارات فکری با دیگران افزایش دهد. مایک جنبه از این استعداد فکری را از طریق حضار، معلوم کرده ایم، برای مثال: سازگاری های ارتباطی برای توانایی های فرض شده و دانش مخاطب، عمل می کند. اثبات شده که طرح حضار متضمن کنترل توانایی برای تقسیم کردن اظهارات ذهنی با دیگران است، با روی بچه های ۵ ساله تمرکز کرده ایم، برای مثال بچه هایی با نظریه ی کامل از ظرفیت های ذهنی. ما ارائه ی پیشرفت ۲ منبع اصلی اثرات متقابل اجتماعی آزمایش شده توسط بچه ها بین نوزاد و ۴ ساله، به عبارت دیگر آزمایش های فامیلی و غیر فامیلی، تعیین می کنیم در قبل در شرایط سال های آزمایش با برادر یا خواهر و سطح تحصیل خانواده مشخص شده بودند. در پایان ما در شرایط روز ها در هر هفته از حضور برای مراقبت روزانه، مشخص کرده بودیم، اثرات طرح حضار در محیط تجربی کنترل شده ی درگیر در ایجاد رفتارهای غیر زبانی ارجاعی با هدف ارتباطی، مشخص شده بودند. در مقایسه با ارتباط زبانی ، رفتار های ارتباطی تحریک شده تحت شرایط تجربی نمی توانست به طور مستقیم بر اساس آزمایش های عینی قبلی بوده است. بر طبق آن ، موقعیت جدید ارتباطی تجربه شده توسط بچه ها در این تحقیق به ما اجازه داده که به طور مستقیم توانایی یشان را برای تأثیر اظهارات ذهنی دیگران از طریق رفتار های ایجاد شده ی ex-novo استفاده کنیم. شرکت کنندگان ۵ ساله گفته اند که آنها در حال بازی کامپیوتری با کودک نو پای ۲ ساله و با همتای ۲ ساله یک در میان بوده اند. در حقیقت، به طور متحد نقش هر دو مخاطب اجرا شده است، در حالیکه باقی ماندن مانعی از ۲ نقش در هر آزمایش داده شده، اجرا شده بود. بر طبق این، زمان های عملکرد و واکنش ۲ مخاطب فرض شده، تطبیق شده بودند. این خصوصیت پروتکل به ما اجازه ی آزمایش اعتقادی که بچه در حال ارتباط با مخاطب از توانایی متفاوت که از لحاظ باطنی، سازگاری های ایجاد شده در رفتار بچه را بارها با سازگاری های دو طرفهی با عملکرد بالا ی مرتبط تحریک می کند را می دهد. به علاوه، تعریف دقیق رفتار بچه ها توسط این پروتکل تشخیص داده شده بین سازگاری های اعتقادی استخراج شده ی محدود شده از اجزای ارتباطی عمل ها و اثرات اولیه ی کلی ؛ ایجاد شده است. این روش ها به ما اجازه ی آزمایش محیط اجتماعی آزمایش شده توسط بچه در اول در طول پیشرفتش که توانایی اش را برای سازگار کردن رفتار ارتباطی ایجاد شده برای طرح فکری اش از مخاطب تحت تأثیر می گذارد، می دهد.
خلاصه بخش بزرگی از کار روی توانایی بچه ها برای نسبت دادن اظهارات ذهنی به افراد دیگر متمرکز شده اند چه این توانایی ها توسط حد چه توسط نوع اثرات متقابل اجتماعی بچه ها تحت تأثیر قرار گرفته باشند. همچنین، آن به طور چشمگیر نامعلوم باقی می ماند که عوامل پیشرفتی روی توانایی بچه ها برای تأثیر گذاشتن اظهارات ذهنی دیگران تأثیر می گذارد. ایجاد پیشنهاد که تجربیات گروهی در وهله ی اول در زندگی ممکن بود برای استخراج توانایی های هماهنگی ذهنی، حیاتی بود، اینجا ما همکاری نسبی از نمایش اجتماعی را برای عوامل فامیلی و غیر فامیلی روی سازگاری های ارتباطی بچه ها برای طرح ذهنی مخاطب آنها، تعیین می کنیم. در طول بازی تعاملی کامپیوتری، ۵ ساله ها به طور خودبه خود، رفتارهای ارتباطی غیر زبانی شان را بر طبق عقایدشان درباره جواب دهنده، سازمان داده اند. اهمیت این سازگاری های ارتباطی توسط گذراندن زمان در مراقبت روزانه از تولد تا ۴ سالگی بارها و اثرات محیط اجتماعی خانوادگی، پیش بینی شده بود. این نتایج پیشنهاد کرده اند که درجه ی ارتباط اجتماعی غیر فامیلی در وهله ی اول در زندگی تاثیری که اعتقاد بچه ها روی رفتار ارتباطی ارجاعی شان دارد را تنظیم می کند. انسان ها اغلب از متغیر های غیر قابل دید مثل اعتقادات، خواسته ها و خیالات برای عوامل معلوم رفتاری، نسبت دادن اظهارات ذهنی به افراد دیگر و به خودش، استفاده می کنند. این خاصیت های ذهنی، در طول دوران اولیه ی بچگی استخراج می شوند و تغییراتی که در مهارت های ذهنی ظاهر می شوند با عوامل محیطی اجتماعی مرتبط بوده اند. در میان این عوامل، تجربیات همکاری کودک با اعضای گروه بزرگسال ممکن است نقش حیاتی را داشته باشد. این اثرات متقابل ممکن است به بچه ها اجازه بدهند که بتدریج دانش جهانی را همانند دانش اظهارات ذهنی افراد دیگر توسط تصرف تنظیمات شناختاری که عوامل همکاری سعی به ایجاد شفافیت برای کودک دارد، ایجاد کند. سرانجام، بچه ها شروع به استفاده ی این دانش برای دستکاری اظهارات فکری عوامل دیگر در طول اثرات متقابل ارتباطی ارجاعی می کنند. برای مثال، بچه های ۴ ساله دانش فرضشده ی جواب دهنده برای انتخاب رفتار های زبان شناسی طراحی شده برای تغییر اظهارات ذهنی آنها، ایجاد توصیفات واضح تر اسباب بازی هنگام صحبت با نابینا در مقایسه با مخاطب بینا، و بیانات ساده تر برای کودک نوپاست به بزرگسال، استفاده می کند. بچه های ۵ ساله می توانند تقاضای زبانی که دانش پیش فرض جواب دهنده ی آنها را به حساب می آورد، ایجاد کنند. همچنین آن به طور چشمگیر نامشخص باقی می ماند که چگونه بچه ها یادبگیرند که رفتار های ارتباطی ارجاعی شان را به طرح ذهنی شان از مخاطب سازگار کنند. اینجا ما به دقت پیشنهادی که نوع و میزان اثر اجتماعی تجربه ی کودک که پیشرفت درک اجتماعی کودک را تحت تأثیر قرار می دهد را شرح می دهیم. انسانها در میان وجود انسانهایی برای تجربه ی ارائه پیشرفتی اولیه برای nonkin همکاری، استثنایی هستند؛ برای مثال همنوعانی که فاقد دلیل ژنتیکی برای همکاری هستند و آن پیشنهاد کرده که این خصوصیت پیشرفتی ممکن بود تمایلات انگیزه ای را برای تقسیم اظهارات فکری با دیگران افزایش دهد. مایک جنبه از این استعداد فکری را از طریق حضار، معلوم کرده ایم، برای مثال: سازگاری های ارتباطی برای توانایی های فرض شده و دانش مخاطب، عمل می کند. اثبات شده که طرح حضار متضمن کنترل توانایی برای تقسیم کردن اظهارات ذهنی با دیگران است، با روی بچه های ۵ ساله تمرکز کرده ایم، برای مثال بچه هایی با نظریه ی کامل از ظرفیت های ذهنی. ما ارائه ی پیشرفت ۲ منبع اصلی اثرات متقابل اجتماعی آزمایش شده توسط بچه ها بین نوزاد و ۴ ساله، به عبارت دیگر آزمایش های فامیلی و غیر فامیلی، تعیین می کنیم در قبل در شرایط سال های آزمایش با برادر یا خواهر و سطح تحصیل خانواده مشخص شده بودند. در پایان ما در شرایط روز ها در هر هفته از حضور برای مراقبت روزانه، مشخص کرده بودیم، اثرات طرح حضار در محیط تجربی کنترل شده ی درگیر در ایجاد رفتارهای غیر زبانی ارجاعی با هدف ارتباطی، مشخص شده بودند. در مقایسه با ارتباط زبانی ، رفتار های ارتباطی تحریک شده تحت شرایط تجربی نمی توانست به طور مستقیم بر اساس آزمایش های عینی قبلی بوده است. بر طبق آن ، موقعیت جدید ارتباطی تجربه شده توسط بچه ها در این تحقیق به ما اجازه داده که به طور مستقیم توانایی یشان را برای تأثیر اظهارات ذهنی دیگران از طریق رفتار های ایجاد شده ی ex-novo استفاده کنیم. شرکت کنندگان ۵ ساله گفته اند که آنها در حال بازی کامپیوتری با کودک نو پای ۲ ساله و با همتای ۲ ساله یک در میان بوده اند. در حقیقت، به طور متحد نقش هر دو مخاطب اجرا شده است، در حالیکه باقی ماندن مانعی از ۲ نقش در هر آزمایش داده شده، اجرا شده بود. بر طبق این، زمان های عملکرد و واکنش ۲ مخاطب فرض شده، تطبیق شده بودند. این خصوصیت پروتکل به ما اجازه ی آزمایش اعتقادی که بچه در حال ارتباط با مخاطب از توانایی متفاوت که از لحاظ باطنی، سازگاری های ایجاد شده در رفتار بچه را بارها با سازگاری های دو طرفهی با عملکرد بالا ی مرتبط تحریک می کند را می دهد. به علاوه، تعریف دقیق رفتار بچه ها توسط این پروتکل تشخیص داده شده بین سازگاری های اعتقادی استخراج شده ی محدود شده از اجزای ارتباطی عمل ها و اثرات اولیه ی کلی ؛ ایجاد شده است. این روش ها به ما اجازه ی آزمایش محیط اجتماعی آزمایش شده توسط بچه در اول در طول پیشرفتش که توانایی اش را برای سازگار کردن رفتار ارتباطی ایجاد شده برای طرح فکری اش از مخاطب تحت تأثیر می گذارد، می دهد.
Description
A large body of work has focused on children’s ability to attribute mental states to other people, and whether these abilities are influenced by the extent and nature of children’s social interactions. However, it remains largely unknown which developmental factors shape children’s ability to influence the mental states of others. Building on the suggestion that collaborative experiences early in life might be crucial for the emergence of mental coordination abilities, here we assess the relative contribution of social exposure to familial and non-familial agents on children’s communicative adjustments to their mental model of an addressee (‘audience design’). During an online interactive game, five-year-olds spontaneously organized their non-verbal communicative behaviors according to their beliefs about an interlocutor. The magnitude of these communicative adjustments was predicted by the time spent at daycare, from birth until four years of age, over and above effects of familial social environment. These results suggest that the degree of non-familial social interaction early in life modulates the influence that children’s beliefs have on their referential communicative behavior.
