عمل جراحی ریلیز آرتروسکوپی برای فیبروز مفصلی زانو Arthroscopic Releases for Arthrofibrosis of the Knee

چاپ شده در مجله آکادمی آمریکایی جراحان ارتوپدی – The Journal of the American Academy of Orthopaedic Surgeons
رشته های مرتبط پزشکی، جراحی ارتوپدی یا استخوان پزشکی
پاتوفیزیولوژی آرتروفیبروزیس علت دقیق فیبروزیس یا التهاب بافتی درون مفصلی مشخص نیست، با این حال چندین نظریه در این خصوص وجود دارد. عامل رشد مشتق از پلاکت و فاکتور رشد تغییر دهنده بتا ۱، سیتوکین های التهابی تولید شده با سینوویوم ملتهب می باشند که موجب افزایش رشد فیبروبلاست ها و پروتین های ماتریس برون سلولی، بازدارندگی آنزیم های پروتولیتیک و تولید کلاژن می شود. این سیتوکین ها در بافت درون مفصلی و در مایع سینوویال بیماران مبتلا به بیماری های مفصلی و نیز فیبروزیس در کلیه، کبد و ریه(۷-۹) موجود می باشند. به علاوه، عامل رشد اندوتلیال عروقی در پد چربی اینفراپاتلار وجود دارد(۸). این فاکتور پس از جراحی به پد جراحی آزاد شده و این منجر به رشد درونی عروق و زخم می شود(۴).تئوری دیگر بیان می دارد که آسیب، خواه ناشی از تروما، خواه ناشی از جراحی، منجر به خونریزی و سپس فیبروزیس به دلیل بلوغ انسداد محلی و تحریک سلول های پیش ساز می شود. مدیریت غیر جراحی پیشگیری، موثر ترین ابزار اجتناب از کاهش حرکت بعد از آسیب به زانو یا جراحی آن است. در ابتدا، می توان از روش هایی نظیر یخ، فشار درمانی، بالا بردن زانو،افیوژن پلورال، تحریک الکتریکی، درمان فیزیکی، دارو های غیر التهابی غیر استروییدی و مصرف کوتاه مدت کورتیکواسترویید های خوراکی را می توان برای کاهش درد و التهاب زانو و حفظ حرکت آن استفاده کرد(۱۰). خمش زانو بسیار آسان تر از کشش زانو انجام می شود، بنابر این، تلاش هایی بایستی در راستای حفظ کشش انجام شوند. تقویت ایزومتریک عضله های چهار سر ران به احیای کشش و پیشگیری از آتروفی کمک می کند. موبیلیزیشن پاتلار( خمش زانوی) اولیه مانع از تشکیل چسب های لزج زانو و انقباض تاندون پاتلار می شود. جراحی به دلیل آسیب حاد زانو پس از کاهش التهاب، ورم و نرمال شدن دامنه حرکتی ROM انجام می شود. بی حرکتی پس از عمل جراحی بایستی حداقل میزان ممکن باشد، حرکت اولیه زانو پس از عمل جراحی توصیه می شود. مداخله بیشتر در بیمارانی اتفاق می افتد که قادر به درمان غیر جراحی اولیه نمی باشند. چندین محقق، دستکاری ایزوله زانو تحت بیهوشی در طی ۶ تا ۱۲ هفته پس از عمل در بیمارانی که ROM کامل را پس از جراحی بدست نیاورده بودند توصیه کرده اند(۱۰-۱۱). با این حال، این شیوه اخیرا به دلیل خطر خونریزی درون مفصلی و زخم پس از عمل جراحی و نیز عوارضی نظیر فشار تریبوفمورال و پاتلافمورال با خطر آسیب یا شکستگی استخوان کندرال، پارگی تاندون پاتلار، شکستگی استخوان دیستال فمورال و سندرم درد منطقه ای پیچیده(۱۲=۱۳) ارزش خود را از دست داده است.