بیلیروبین تک جفتی و درصد رو به افزون تک جفت‌های بیلیروبین در زرداب بیماران مبتلا به علائم Gilbert و بیماری Crigler- Najjar / Unconjugated Bilirubin and an Increased Proportion of Bilirubin Monoconjugates in the Bile of Patients with Gilbert’s Syndrome and Crigler-Najjar Disease

بیلیروبین تک جفتی و درصد رو به افزون تک جفت‌های بیلیروبین در زرداب بیماران مبتلا به علائم Gilbert و بیماری Crigler- Najjar Unconjugated Bilirubin and an Increased Proportion of Bilirubin Monoconjugates in the Bile of Patients with Gilbert’s Syndrome and Crigler-Najjar Disease

  • نوع فایل : کتاب
  • زبان : فارسی
  • ناشر : Ncbi
  • چاپ و سال / کشور: 1976

توضیحات

رشته های مرتبط: پزشکی، کبد و گوارش
بحث : علائه بیماری Gilbert ((عملکرد غلط التهاب کبد)) توسط بیلی روبین شدید غیرآمیخته و مزمن در نبود التهاب فراوان مشخص شده اند (برای بازنگری به مرجع ۲۴ مراجعه کنید). این مطلب در طولانی مدت به عنوان یک تشخیص باقی مانده است توسط شمول سازی دیگر بیماری ها و بنابراین به میزان بررسی های اجرا شده بستگی دارد. توضیح اخیر داده شده در زمینه کاهش چشمگیر بیلی روبین UPPGAT هم در هموژن های جگر با دیجیتونین فعال و غیر فعال (۶٫۷ و ۴-۲) مشاهدات قبلی مربوط به فعالیت کاهش دهنده جابجایی و انتقال در بعضی از بیماران با بیلی روبین غیرآمیخته شدیدتر را کامل ساخته است (۴۸ و ۴۷). در ۱۹۶۹ آریاس اتال (۲۲) ۱۶ مورد بیلی روبین جدی و مزمن غیرآمیخته را توصیف کرده است که بر اساس پیشنهادات آنها باید به دو گروه تقسیم شود. گروه I از بچه هایی تشکیل شده است که به جدی ترین صورت تحت تأثیر قرار گرفته اند کسانی که Kernicterus را توسعه داده و شرایط آنها طبق درمان با فنوباربیتال توسعه نمی یابد. عملاً زرداب آنها بدون رنگ بوده و تنها از مقدار کمی بیلی روبین غیرآمیخته تشکیل شده است (گرفته شده از [۲۲] Arias) در مقابل جفت هایی در زرداب بیماران در گروه II تعیین شده و میزان بیلی روبین آنها بر اساس درمان با فنوباربیتال کاهش می یابد. فعالیت بیلی روبین التهابی UPD-GAT در دو گروه نزدیم به صفر بوده است. اخیراً جنبه های دیگر بیماری توسط بلاشک – اتال (۴۹) مورد بحث قرار گرفته اند. در تحقیق فعلی چندین پارامتر مربوط به متابولیسم بیلی روبین در هر دو اختلال مورد بررسی و تحقیق قرار گرفته اند. در بیماران ما که مبتلا له علائم بیماری Gilbert می باشند فعالیت انتقال برابر با ۴۵-۴ % ارزش های کنترل بوده است. فعالیت های صفر یا نزدیک به صفر نیز در بچه های مبتلا به بیماری crigler-Najjar در تطابق با کار دیگر (۵۰، ۴۹ و ۲۲) مشاهده شده است. البته این مطلب ارائه دهنده معیار تشخیص دقیق نمی باشد زیرا ارزش هایی که به صفر می رسند اساساً در بیماران مبتلا به بیماری گیلبرت (۵۱ و ۵۰) و نوزادان بدون بیماری کبدی مشاهده شده اند (۵۲). البته در حال حاضر آزمایشات انتقال امکان متفاوت سازی علائم بیماری گیلبرت و بیماری crigler-Najjar حاصل از انواع دیگر بیلی روبین غیرآمیخته را امکان پذیر می سازد. بررسی زرداب نشان داده است که بیلی روبین جفتی در تمام نمونه های آزمایش شده موجود بوده که شامل نمونه های بدست آمده از بچه های مبتلا به بیماری crigler-Najjar می شود. گروه های آمیخته تعیین شده اسید glucuronic، گلوکز و Xylose بوده اند. در هفت تا از ۹ بچه مبتلا به بیماری crigler-Najjar 48-9 % رنگیزه های EA دربردارنده اسید glucuronic بوده است. در دو بچه (V و E) تنها مقادیر بسیار کم مشاهده شده اند (جدول I) باقیمانده های گلوکز (۱۷-۳ %) معمولاً در نسبت های تقریباً بیشتر نسبت به زردای حاصل از آزمایش موجود بوده است. نتایج فعلی نشان می دهند که قابلیت تعیین یا عدم قابلیت تعیین بیلی روبین آمیخته (۲۲) معیاری درست برای متفاوت سازی بیماران مبتلا به crigler-Najjar است. گرچه این مطلب باید خاطرنشان شود که بچه های V و E که زردابشان تنها دربردارنده مقادیر کم glucoronide است به گروهی تعلق دارد که به صورت جدی تر تحت تأثیر قرار گرفته اند. سودمندی تفاوت گذاری بر اساس واکنش با فنوباربیتال (گروه II) یا کمبود واکنش و پیشرفت Kernicterus (گروه I) اثبات شده است (۲۲). البته زرداب بدون رنگ هرگز در هیچ یک از بچه های مبتلا به بیماری crigler-Najjar مشاهده نشده است حتی در جدی ترین موارد. جالب ترین ویژگی تحقیق فعلی افزایش بسیار چشمگیر در رنگیزه a0 در (۲٫۷ ph) EA زرداب درمان شده و حاصل از تمام بیماران مبتلا به بیلی روبین غیرآمیخته و غیر التهابی می باشد. افزایش اندک در این رنگیزه اساساً در بیماران مبتلا به بیلی روبین کبدی و cholestasis مشخص شده است اما با دیگر تغییرات خاص در ترکیب صفرای بیلی روبین همراه بوده است (۲۳). ذره a0 در بیماری Crigler-Najjar نسبت به علائم بیماری Gilbert به صورت چشمگیری بیشتر بوده است. اخیراً افزایش مشابه در چهار تا از بزرگسالان مبتلا به بیماری Crigler-Najjar نوع II (54 و ۵۳) اثبات شده است. از آنجایی که ذره a در بیماران مبتلا به التهاب کبد در نبود علائم بیماری گیلبرت (جدول IV) افزایش نیافته است تعیین ذره a0 امکان دارد که تشخیص آسان، ایمن و ریع نارسایی بیلی روبین IXa UPD-GAT را فراهم سازد (شکل ۲). در بیماران مبتلا به علائم بیماری گیلبرت این نارسایی مشخصاً در تغییر کاهش یافته و پنهان سازی صفرایی بیلی روبین غیرآمیخته IXa بیان شده است. در بیماران مبتلا به بیماری Crigler-Najjar دریافت های اصلی ما این بوده اند که همیشه تا حدی جفت ها در زرداب موجود بوده اند حال هر چقدر که شدت و جدیت بیماری باشد. مدارک نشان داده اند که این جفت ها عمدتاً و احتمالاً اساساً تک جفتی های بیلی روبین بوده اند. مشاهده ای که در تطابق با تحقیق انجام شده توسط (۵۹) گوردون اتال می باشد کشی که به علاوه نشان داد کاهش قطعی در خروجی بیلی روبین صفرایی و کلی در این بیماران وجود داشته است. این مطلب مشخصاً حاکی از این است که ناهنجاری های عمده در بیماری Crigler-Najjar فضولات کاهش یافته غیرآمیخته ها است که نارسایی انتقال را منعکس می نماید که در این شرایط نسبت به علائم بیماری گیلبرت برجسته تر است. به علاوه درصد بیلی روبین غیرآمیخته IXa که ما در زرداب مشاهده نموده ایم عموماً تا ۵۷-۳۰ % رنگیزه زرداب کلی افزایش یافته است. چنین افزایشی توسط روش های ایزوتوپیکی نیز دیده شده است (۵۶ و ۵۵) البته غلظت بیلی روبین غیرآمیخته IXa در زراب بیماران مبتلا به بیماری Crigler-Najjar تنها یک به هفت ارزش هایی بوده است که در بیماران مبتلا به علائم بیماری گیلبرت یا افراد سالم مشاهده شده است. بنابراین این رنگیزه ها تنها از ذره کوچکتر مربوط به انحلال کلی تشکیل شده اند. شرایط قابل مقایسه ای در زرداب موش Gunn مشاهده شده است درحالیکه ۴۰-۳۱ % رنگیزه های زرداب صفرایی بیلی روبین غیرآمیخته IXa بوده اند گرچه دفع روزانه این رنگیزه غیرآمیخته بیشتر از کنترل موش ها و دستاوردهایی که تنها ۴-۳ % تشخیص کلی را تشکیل می دهند (۴۳). مشاهدات گزارش شده در تحقیق فعلی مشکلات جدی را با توجه به تعریف زیست شیمی نارسایی های آنزیمی مطرح کرده است که شامل بیلی روبین شدید غیرآمیخته و غیرالتهابی می شود. اولاً عدم تناسبی بین فعالیت های انتقالی و موش های تشکیل دهنده بیلی روبین IXa در لوله آزمایشگاه وجود دارد. سطوح GAT نزدیک به صفر در جگر بیماران مبتلا به بیماری گیلبرت در تحقیقات قبلی و مقاله فعلی مشاهده شده است (۵۱ و ۵۰). تحقیقات صورت گرفته در زمینه جگر نوزدان (۵۲) نشان می دهد که بررسی آنزیم استاندارد که ما به اجرای آن پرداخته ایم و در مورد بافت های عالی جگر مورد بهره برداری قرار می گیرد امکان ندارد که همیشه کافی باشد. ساده ترین توضیح در راستای علائم بیماری گیلبرت و انتقال غیرعادی به نظر می رسد که در جگر موجود باشد. به نظر می رسد که شرایط این نوع بیماری در موش های Gunn وجود داشته باشد موش هایی که جگر آنها دارای مقدار عادی UDP-GAT می باشد که بر روی نیترومتانول p فعالیت دارد با میزان خویشاوندی بطور غیرعادی پایین برای اسید UDP glucuronic (57). معمولاً فعالیت های انتقال نزدیک به صفر در جگر بیماران مبتلا به Crigler-Najjar (جدول ۱) مشاهده شده که پیوشته به خروجی پایین صفرایی جفت های بیلی روبین در این شرایط است (۵۵ و ۵۴). امکان دارد که تفاوت موجود در واکنش صورت گرفته نسبت به فنوباربیتال مشاهده شده در بیماران نوع I و II به تفاوت نهایی در نوع انتقالی اشاره داشته باشد که مسؤول آمیختن بیلی روبین IXa می باشد. چگونه می توان دفع کاهش یافته بیلی روبین غیرآمیخته IXa را بیلی روبین IXa با نارسایی UDP-GAT نسبت داد؟ اطلاعات بسیار کمی در مورد مکانیسم های زیست شیمیایی وجود دارد که متحمل آمیختن و دفع بیلی روبین می شوند جهت تخمین سازی هر گونه بحث کامل کافی است که بررسی مختصر چند تا از بسیار احتمالاتی بپردازیم که ممکن است توضیح دهنده مشاهدات اساسی ما باشند. در صورت تغییر یافتن بیلی روبین IXa به disglucuronide و در نتیجه به گلوکورناید آن از طریق مکان آنزیمی درست در نتیجه نارسایی انتقال منجر به افزایش غلظت بیلی روبین در Cytosol می شود. چنانچه حال یک شخص به این فرض بپردازد که پیوندهای IXa بیلی روبین غیرآمیخته نسبت به تک جفتی ها دارای آنزیم قوی تر هستند. در نتیجه ذره کوچکتر مکان آنزیمی تحت این شرایط در پیوند زدن تک جفتی ها آزاد می باشد به هنگام آماده بودن مقدار کم آنزیم در نتیجه تغییر آرام تر نسبت به غیرآمیخته ها حاصل خواهد شد. شاید با حذف صفرایی مستقیم و مطلوب تر تک جفتی ها در مورد سیستم دو آنزیمه نارسایی مربوطه به نسخه طبقه بندی آنزیم می تواند توضیح دهنده اطلاعات موجود باشد. البته حتی در صورت عادی بودن فعالیت آنزیم دوم در لوله آزمایشگاه همانطور که توسط جانسن اتال (۵۸) در تحقیقات مربوط به بیمار مبتلا به بیماری نوع II Crigler-Najjar نشان داده شده است. مکانیزم های دیگر از قبیل جمع آوری بیلی روبین IXa در التهاب امکان دارد که گام دوم در لوله آزمایشگاه را نشان دهد. مشخصاً لازم است که بررسی های دیگری صورت گیرد جهت باز نمودن مکانیزم های مربوط به تشکیل glucuronide.

Description

Gilbert’s syndrome or “constitutional hepatic dysfunction,” is characterized by chronic, often mild, unconjugated hyperbilirubinemia in the absence of overt hemolysis (for a review, see reference 46). It has long remained a diagnosis made by exclusion of other diseases, and therefore depended on the extent of the investigations that had been performed. The recent (lemonstration of markedly decreased bilirubin UDPGTA, both in unactivated (5) and in digitonin-activated liver homogenates (2-4, 6, 7), complemented the previous observations of decreased transferase activity in some patients with more pronounced unconjugated hyperbilirubinemia (47, 48). In 1969, Arias et al. (22) described 16 cases of severe chronic nonhemolytic unconjugated hyperbilirubinemia which they proposed to subdivide into two groups. Group I was composed of the most severely affected children who developed kernicterus and whose condition did not improve upon treatment with phenobarbital. Their bile was “virtually colorless and contained only a trace of unconjugated bilirubin” (cited from Arias et al. [22]). In contrast, conjugates were detected in the bile of patients in group II, and their bilirubinemia decreased on treatment with phenobarbital. The activity of hepatic bilirubin UDP-GTA was near to zero in both groups. Further aspects of the disease have been discussed recently by Blaschke et al. (49). In the present study, several parameters of bilirubin metabolismii have been investigated in both disorders. In our patients with Gilbert’s syndrome, transferase activity was 4-45% of the control values. Zero or near-zero activities were found in the children with Crigler-Najjar disease, in agreement with other work (22, 49, 50). This, however, does not offer an absolute diagnostic criterion, as values approaching zero were occasionally found in patients with Gilbert’s syndrome (50, 51) and in neonates without liver disease (52). However, for the present, transferase assays allow differentiation of Gilbert’s syndrome and Crigler-Najjar disease from other types of unconjugated hyperbilirubinemia. The analysis of bile showed that conjugated bilirubin-IXa was present in all samples examined, including those obtained from the children with CriglerNajjar disease. The conjugating groups detected were glucuronic acid, glucose, and xylose. In seven of nine children with Crigler-Najjar disease, 9-48% of the EAazopigments contained glucuronic acid (8-azopigment); in two children (E and V), only trace amounts were found (Table I). Glucose residues (3-17%) were usually present in slightly higher relative proportions than in the bile from the controls. The present results indicate that the detectability or nondetectability of conjugated bilirubin-IXa (22) is not a reliable criterion for the differentiation of patients with Crigler-Najjar disease, although it should be noted that children E and V, whose bile contained only traces of glucuronide, belonged to the more severely affected group. The usefulness of differentiation based on response to phenobarbital (group II) or lack of response and development of kernicterus (group I) was confirmed (22). However, colorless bile was never observed in any of our children with Crigler-Najjar disease, even in the most severe cases. The most striking feature of the present study was the highly significant increase in azopigment a0 (unconjugated azodipyrrole) in the EA (pH 2.7)-treated bile from all patients with congenital nonhemolytic unconjugated hyperbilirubinemia. Minor increases in this pigment have occasionally been detected in patients with liver disease and cholestasis, but were accomnpanied by other specific chaniges in biliary bilirubini compositioni (23). The a0-fraction was significanitly higher in Crigler-Najjar disease than in Gilbert’s syndlromiie. A similar increase has been recently coInfirmned in four adults with Crigler-Naijar (lisease type II (53, 54). As the a0-fraction was not increase(d in patients with hemolysis in the absence of associated Gilbert’s syndrome (Table IV), determination of the a0- fraction imay allow an easy, safe, and rapid diagnosis of bilirubin-IXa UDP-GTA deficiency (Fig. 2). In patients with Gilbert’s syndrome, the deficiency is clearly expressed in decreased formation and biliary secretion of dliconijugated bilirubin-IXa In patients with Crigler-Najjar disease, our maini findinig was that conjugates were always present to some extent in bile, whatever the severity of the disease. Evidence was found that these conjugates were mainly, and perhaps exclusively, bilirubin-IXa monioglucuroniide, an observation which is in accordanice with a study by Gordon et al. (54), who showed in addition that there was a definite decrease in the total biliary bilirubin output in these patients. This clearly indicates that the maini abnormality in Crigler-Najjar disease is the decreased excretion of dliconijugates, reflecting the transferase deficienicy which is miiore pronounced in this condition than in Gilbert’s syndrome. In addition, the percentage of unlconijugated bilirubin-IXa that we found in bile was typically increased to 30-57% of the total bile pigment. Such an increase has also been found by isotopical mlethods (55, 56). However, the concentrations of unconjugated bilirubin-IXa in the bile of patients with Crigler-Najjar disease were only one- to sevenfold the values foundl in normal adults oir patients with Gilbert’s syndrome. This pigment therefore constitutes only a minor fraction of total heme breakdown. A comparable situation is found in Gunn rat bile where 31-40% of the biliary bile pigments is unconjugated bilirubinIXa, although the daily excretion of this unconjugated pigment is barely higher than that of control Wistar rats and approaches only 3-4% of total heme turnover (43). The observations reported in the present work raise several problems regarding the biochemical defin ition of the enzyme deficiencies involved in congenital, nonhemolytic, unconjugated hyperbilirubinemia. Firstly, a disproportion is apparent between transferase activities and the rates of formation of conjugated bilirubin-IXa in vivo. The near-zero GTA levels found occasionally in the liver of Gilbert’s patients in previous studies (50, 51), in the present work, and in neonatal liver (52), suggest that the standard enzyme assay which we have employed and which is optimized for normal liver tissue, may not always be adequate. The simplest explanation would appear to be that in Gilbert’s syndrome anl abniormiial transferase is present in the liver. A situation of this sort seems to exist in Gunn rats whose liver has a normal amounit of UDP-GTA actinig on p-nitrophenol with an abnormally low affinity for UDP-glucuronic acid (57). The near-zero tranisferase activities typically found in the liver of CriglerNajjar patients (Table 1) (22, 49, 50) are consistent with the low biliary output of bilirubin con-jugates in this condition (54, 55). The difference in response towards phenobarbital found in type I and type II patients may also point to a fundamental differenice in the type of transferase responsible for conjugatinig bilirubin-IXa. How can the decreased excretion of disconjugated bilirubin-IXa be related to the dlocumented bilirubinIXa UDP-GTA deficiency? Too little is known about the biochemical mechanisms underlying the conjugation and excretion of bilirubin to warrant anv thorough discussion. It may suffice to conisider briefly a few of many possibilities which couild explain our basic observations. If bilirubin-IXa were converted to its monoglucuronide and subsequently to its diglucuronide by a single enzymic site, then transferase deficiency would of course result in an increased bilirubin concentration in the cytosol. If one now assunmes that unconjugated bilirubin-IXa binds imiore strongly to the enzyme than its monocon-jugate, then a smnaller fraction of the enzymic sites would be free to bind the monoglucuronide under conditions when a decreased amount of enzyme is available. As a consequence, a less rapid conversion to the diconjugate would ensue, together perhaps with a more efficient direct biliary elimination of the monoglucuro nide. In the case of a two-enzyme system, an associated deficiency of the enzyme catalyzing conversion of mono- to diconjugated bilirubin-IXa could explain the present data. However, even if the activity of the second enzyme is normal in vitro, as proposed by Jansen et al. (58) in studies of two patients with Crigler-Najiar type IL, other mechaniism,is, such as accumulation of bilirubin-IXa within the hepatocyte, may inhibit the second step in vivo. Clearly, further investigation is necessary to elucidate the underlying mechanisms of glucuronide formiation.
اگر شما نسبت به این اثر یا عنوان محق هستید، لطفا از طریق "بخش تماس با ما" با ما تماس بگیرید و برای اطلاعات بیشتر، صفحه قوانین و مقررات را مطالعه نمایید.

دیدگاه کاربران


لطفا در این قسمت فقط نظر شخصی در مورد این عنوان را وارد نمایید و در صورتیکه مشکلی با دانلود یا استفاده از این فایل دارید در صفحه کاربری تیکت ثبت کنید.

بارگزاری