نقش خوداثربخشی در درمان اختلالات استفاده از مواد The role of self-efficacy in the treatment of substance use disorders
- نوع فایل : کتاب
- زبان : فارسی
- ناشر : الزویر Elsevier
- چاپ و سال / کشور: 2011
توضیحات
رشته های مرتبط: روانشناسی و پزشکی، روانپزشکی، روانشناسی بالینی، روانشناسی عمومی
۱ مقدمه در دهه های اخیر، تعداد روزافزونی از مطالعات نشان دهنده ی اهمیت خوداثربخشی به عنوان پیش بینی کننده یا تعدیلگرِ اثرات درمان در حوزه های مختلف هستند مانند تحصیلات، ورزش، شرایط پزشکی مزمن، آسیب شناسی روانی، و اختلالات اعتیاد. از این رو، علی رغم مدارک تجربی فراوان، مفهوم خوداثربخشی هنوز باید یک عامل مهم در توسعه ی درمان روانی-اجتماعی باشد. مقاله ی پیش رو، یک بازبینی از مفهوم خوداثربخشی فراهم می کند چون با توجه به اختلالات مصرف مواد مطالعه شده است و در نظر می گیرد که چرا این امر اثر اندکی دارد. ۲ مفهوم باندورا (۱۹۷۷) امید به اثربخشی را به عنوان این باور تعریف کرد که فرد می تواند با موفقیت رفتارهای مورد نیاز برای ایجاد یک نتیجه ی مطلوب را اجرا کند. او این موضوع را از امید به نتیجه متمایز کرد که این باور است که اجرای یک رفتار معین منجر می شود به نتایج معین. باور اخیر، اینکه یک باور ویژه منجر به نتیجه ی مطلوب می شود، الزاما مستلزم باور داشتن این مطلب نیست که فرد می تواند با موفقیت فعالیت های مورد نیاز برای رسیدن به آن نتیجه را اجرا کند. باندورا و لوک (۲۰۰۳) یک بازبینی از ۹ فراتحلیل را فراهم کردند که باورهای خوداثربخشی را در حوزه های مختلفِ کارکرد رفتاری ارزیابی کرده بود (عملکرد مربوط به کار، عملکرد آکادمیک، عملکرد ورزشکار، کارکرد روانی اجتماعی، کارکرد سلامت). خوداثربخشی یک پیش بینی کننده ی قوی از وقوع رفتار مقابله ای، سطح عملکرد و پشتکار در برابر مسائل دشوار است. همچنین مشخص شد که رابطه بین عملکرد قبلی و عملکرد بعدی توسط باورهای اثربخشی به شدت تعدیل شد. باندورا و لوک نتیجه گرفتند که باور به اثربخشی عملکرد فرد، یعنی این باور که نتایج مطلوب با تلاش خود فرد قابل حصول هستند، برای جنبش و حفظ رفتارهای مقابله ای ضروری است. باندورا (۱۹۸۶) بیان کرد که خوداثربخشی می تواند بر اقدامات مستقل از رفتار گذشته اثر بگذارد و مطالعات زیادی را بیان کرده است که در آنها خوداثربخشی ادراک شده رفتار آینده را بهتر از عملکرد گذشته پیش بینی کرد. ۳ یافته ها با توجه به اختلالات مصرف مواد با توجه به اختلالات مصرف مواد، مطالعات مختلفی رابطه ی قوی بین باورهای اثربخشی (اغلب خوداثربخشی اجتنابی) و نتایج نوشیدن الکل یا مصرف مواد مخدر را در پی درمانهای مختلف نشان داده اند. همانطور که توسط باندورا بیان شده است، افرادی که مهارتهای لازم و اثربخشی مقابله ای قوی دارند، تلاش مورد نیاز برای مقاومت در برابر شرایط با ریسک بالا برای نوشیدن الکل یا مصرف مواد را می توانند انجام دهند. در هنگام لغزش، افرادی که خوداثربخشی بالا دارند، احتمالا لغزش را عقب نشینی موقتی در نظر می گیرند و دوباره کنترل را در دست می گیرند، در حالی که افرادی که خوداثربخشی پایینی دارند، احتمال زیادی دارد که به سمت بازگشت کامل حرکت کنند. در ادامه، تعدادی از مطالعات نسبتا اخیر را ارائه می کنیم که نقش خوداثربخشی در میان سوءمصرف کنندگان مواد مختلف را ارزیابی کرده اند. این بازبینی به صورت شکل ۱ سازماندهی شده است. ما ابتدا مطالعاتی را در نظر می گیریم که در آنها خوداثربخشی به نتیجه ارتباط دارد، که این مطالعات، رایج ترین نوع مطالعه می باشند. ما سپس مطالعاتی را در نظر می گیریم که در آنها نشان داده شده است که مداخلات مختلف خوداثربخشی را تقویت می کنند که پس از آنها مطالعاتی آمده اند که در آنها خوداثربخشی یک تعدیلگر بین درمان و نتیجه است.
۱ مقدمه در دهه های اخیر، تعداد روزافزونی از مطالعات نشان دهنده ی اهمیت خوداثربخشی به عنوان پیش بینی کننده یا تعدیلگرِ اثرات درمان در حوزه های مختلف هستند مانند تحصیلات، ورزش، شرایط پزشکی مزمن، آسیب شناسی روانی، و اختلالات اعتیاد. از این رو، علی رغم مدارک تجربی فراوان، مفهوم خوداثربخشی هنوز باید یک عامل مهم در توسعه ی درمان روانی-اجتماعی باشد. مقاله ی پیش رو، یک بازبینی از مفهوم خوداثربخشی فراهم می کند چون با توجه به اختلالات مصرف مواد مطالعه شده است و در نظر می گیرد که چرا این امر اثر اندکی دارد. ۲ مفهوم باندورا (۱۹۷۷) امید به اثربخشی را به عنوان این باور تعریف کرد که فرد می تواند با موفقیت رفتارهای مورد نیاز برای ایجاد یک نتیجه ی مطلوب را اجرا کند. او این موضوع را از امید به نتیجه متمایز کرد که این باور است که اجرای یک رفتار معین منجر می شود به نتایج معین. باور اخیر، اینکه یک باور ویژه منجر به نتیجه ی مطلوب می شود، الزاما مستلزم باور داشتن این مطلب نیست که فرد می تواند با موفقیت فعالیت های مورد نیاز برای رسیدن به آن نتیجه را اجرا کند. باندورا و لوک (۲۰۰۳) یک بازبینی از ۹ فراتحلیل را فراهم کردند که باورهای خوداثربخشی را در حوزه های مختلفِ کارکرد رفتاری ارزیابی کرده بود (عملکرد مربوط به کار، عملکرد آکادمیک، عملکرد ورزشکار، کارکرد روانی اجتماعی، کارکرد سلامت). خوداثربخشی یک پیش بینی کننده ی قوی از وقوع رفتار مقابله ای، سطح عملکرد و پشتکار در برابر مسائل دشوار است. همچنین مشخص شد که رابطه بین عملکرد قبلی و عملکرد بعدی توسط باورهای اثربخشی به شدت تعدیل شد. باندورا و لوک نتیجه گرفتند که باور به اثربخشی عملکرد فرد، یعنی این باور که نتایج مطلوب با تلاش خود فرد قابل حصول هستند، برای جنبش و حفظ رفتارهای مقابله ای ضروری است. باندورا (۱۹۸۶) بیان کرد که خوداثربخشی می تواند بر اقدامات مستقل از رفتار گذشته اثر بگذارد و مطالعات زیادی را بیان کرده است که در آنها خوداثربخشی ادراک شده رفتار آینده را بهتر از عملکرد گذشته پیش بینی کرد. ۳ یافته ها با توجه به اختلالات مصرف مواد با توجه به اختلالات مصرف مواد، مطالعات مختلفی رابطه ی قوی بین باورهای اثربخشی (اغلب خوداثربخشی اجتنابی) و نتایج نوشیدن الکل یا مصرف مواد مخدر را در پی درمانهای مختلف نشان داده اند. همانطور که توسط باندورا بیان شده است، افرادی که مهارتهای لازم و اثربخشی مقابله ای قوی دارند، تلاش مورد نیاز برای مقاومت در برابر شرایط با ریسک بالا برای نوشیدن الکل یا مصرف مواد را می توانند انجام دهند. در هنگام لغزش، افرادی که خوداثربخشی بالا دارند، احتمالا لغزش را عقب نشینی موقتی در نظر می گیرند و دوباره کنترل را در دست می گیرند، در حالی که افرادی که خوداثربخشی پایینی دارند، احتمال زیادی دارد که به سمت بازگشت کامل حرکت کنند. در ادامه، تعدادی از مطالعات نسبتا اخیر را ارائه می کنیم که نقش خوداثربخشی در میان سوءمصرف کنندگان مواد مختلف را ارزیابی کرده اند. این بازبینی به صورت شکل ۱ سازماندهی شده است. ما ابتدا مطالعاتی را در نظر می گیریم که در آنها خوداثربخشی به نتیجه ارتباط دارد، که این مطالعات، رایج ترین نوع مطالعه می باشند. ما سپس مطالعاتی را در نظر می گیریم که در آنها نشان داده شده است که مداخلات مختلف خوداثربخشی را تقویت می کنند که پس از آنها مطالعاتی آمده اند که در آنها خوداثربخشی یک تعدیلگر بین درمان و نتیجه است.
Description
In recent decades, there have been a growing number of studies demonstrating the importance of self-efficacy as a predictor and/or mediator of treatment effects in various domains, such as education, sports, chronic medical conditions, psychopathology, and addictive disorders. Nevertheless, despite considerable empirical evidence, the concept of self-efficacy has yet to become a significant factor in the development of psychosocial treatments. The present paper provides a review of the self-efficacy concept as it has been studied with respect to substance use disorders, and considers why it has thus far had only limited impact.
